Alalahanin ninyo ang mga nangangasiwa sa inyo

Halos naging kaugalian na ng mga tao sa ibat ibang dako na magbalik tanaw sa taong lumipas at maglatag ng mga panukala para sa panibagong taon, o ang tinatawag na “New Year’s Resolution”. Lingid sa kaalaman ng marami, ang pagtatakda ng malalaking mithiin nang walang kaukulang masusing pagpaplano ay mauuwi lamang sa wala, sapagkat walang kongkretong hakbang upang yaon ay matamo. Sa malaot madali, ang kasiglahan at pag asa ay unti-unting napapawi sa paglipas ng mga buwan, kung hindi man mga linggo, at ang pagsisikap na makapag bago tungo sa ikabubuti ay biglang natatapos.

Kaysa magtala ng gayong mga “resolusyon” mas minamabuti ng mga tunay na kaanib sa Iglesia ni Cristo na lingunin ang nagdaan taon upang alalahanin ang mga pagtatagumpay na spiritual na ibiniyaya ng Panginoong Diyos. Mahigit 100 gusaling sambahan ang naipatayo at naihandog sa Diyos, limang bagong distrito eklesiatiko ang naitatag, daan daang ministro ang naordenahan, at libo-libong mga tao ang nabautismuhan tunay ngang ibinuhos ng Diyos ang kaniyang masaganang pagpapala at patnubay sa buong Iglesia at sa kasalukuyang Tagapamahalang Pangkalahatan, Ang Kapatid na Eduardo V. MAnalo!

Tangi rito, habang binabalikan natin ang taong lumipas ay hindi natin malilimot ang pahayag ng Biblia na “ alalahanin ninyo ang mga nangangasiwa sa inyo, na nagpahayag sa inyo ng salita ng Diyos. Isipin nga ninyo kung paano sila namumuhay at namamatay, at tularan ninyo ang kanilang pananalig sa Diyos” (Heb. 13:7, Magandang Balita Biblia). Ito ay lagi nating isinasagawa, lalo pa ngat ang ika 2 ng Enero ang siya sanang ika 90 na taong kaarawan ng Kapatid na Erano G. Manalo kung siya ay nabubuhay pa.

Ang Aral ng Banal na kasulatan, kung gayon, ang ating tinutupad kapag ginugunita natin ang yumaong Tagapamahalang Pangkalahatan, Kapatid na Erano G. Manalo. Bagamat wala na sila sa ating piling, ang kanilang alaala at iniwang halimbawa ay namamalaging buhay sa puso at isip ng mga kaanib ng Tunay na Iglesia ni Cristo.

Nagugunita natin ang pahayag noon ni Apstol Pablo sa mga unang Cristiano na: “Tiyak na tatandaan pa ninyo, mga kapatid, kung paano kami gumawa at nagpagal araw-gabi… samantalang ipinahahayag namin sa inyo ang Mabuting Balita” ( I Tes 2:9,). Tunay ngang nangaral sila sa atin ng walang bahid ng anumang likong layunin, bagkus ay sa pamamagitan ng matuwid at tapat na pananalita. Hindi nila binago kahit kaunti man ang mga pahayag ng Diyos para lamang maayon sa panlasa ng mga nakikinig, at hindi rin gumamit ng matatamis na pananalita para lamang makahikayat ng tao.

Bakit? Anu ang tunay na layunin ng Sugo ng Diyos sa mga huling araw, ang Kapatid na Felix Y. Manalo, at ng yumaong tagapamahalang Pangkalahatan, Kapatid na Erano G. Manalo, na nagbuhos sa kanila upang magpagal para sa Iglesia? Ganito ang paliwanag ni Apostol Pablo: “Dahil sa laki ng aming pagmamahal sa inyo, itinalaga namin ang aming sarili sa pangangaral sa inyo ng Mabuting Balita. Hindi lamang iyan, pati na aming buhay ay ihahandog namin, kung kakailanganin. Lubusan na kayong napamahal sa amin” I Tes. 2:8).

Ganoon na lamang ang kanilang pagmamahal sa Iglesia na handa nilang ibigay hindi lamang ang Mabuting Balita ng kaligtasan kundi maging ang kanilang buhay, kung kinakailangan. Hindi maitatatuwa na sila ay nagpagal at nagsakit para sa kapakanan ng mga kapatid. Subalit ang kanilang mga tiniis ay hindi ininda o ikinahapis man, bagkus ay ikinagalak pa nga nila ang kanilang pagsasakit alang alang sa Iglesia. Ginampanan nila ang kanilang tungkulin na magturo, mangalaga, at patibayin ang pananampalataya ng mga kapatid, hindi upang bigyang lugod ang tao, kundi ang Diyos (Gal. 1:10). Hindi nila hinangad na hangaan ng tao, yayamang ang ebanghelyo na kanilang itinuro ay mula sa Diyos sa pamamagitan ng pahayag ng Panginoong Jesucristo. ( Gal 1:11-12).

Napakahalagang mapansin na ang dakilang layunin at adhikain ng mga nangangasiwa sa atin sa kanilang pagpapagal at pagmamalasakit sa Iglesia, ay ka Espirito ng layunin ni Apostol Pablo noon, na “ samantalang inihahatid ninyo ang sa kanila ang balita ng kaligtasan. Pagdating ni Cristo ay maipagmamalaki ko kayo sapagkat hindi nawalan ng kabuluhan ang aking pagpapagal” ( Fil 2:16, MB). Ginugol nila ang kanilang buhay sa pag akay at paghikayat sa mga kapatid sa panahon ng mga pagsamba na kanilang pinangasiwaan, na mamuhay nang walang kapintasan- walang bahid ng kasamaan o karumihan sa gitna ng isang lahing liko at masama- upang kanilang maipagmalaki ang mga kapatid sa araw ng Paghuhukom. Subalit paano natin matitiyak na ang mga pagpapagal at pagsasakit ng mga nangangasiwa sa atin ay hindi mawawalang kabuluhan, kahit ngayong wala na sila sa ating piling? Niliwanag ito ni Apostol Pedro: “ Kaya lagi ko kayong pinapaalalahanan tungkol sa mga bagay na ito, kahit alam n’yo na ang mga ito at matatag na kayo sa katotohanang tinanggap n’yo. At sa palagay ko, nararapat lang na paalalahanan ko kayo sa mga bagay na ito habang nabubuhay pa ako,…. Kaya gagawin ko ang lahat para makatiyak akong maaalala n’yo parin ang mga itinuro ko kahit wala na ako rito” ( II Ped. 1:12-13,15 Ang salita ng Diyos).

Si Apostol Pedro, na isa sa mga namahala sa Iglesia noong unang siglo, ay buong diing nagpahayag: “Bagamat alam na ninyo ang katotohanang inyong tinanggap at matatag na kayo rito, gayunma’y lagi ko rin kayong paaalalahanan tungkol ditto.” Hindi ba ito rin ang nilayon at itinaguyod ng mga namahala sa Iglesia Ni Cristo sa mga huling araw na ito, mula sa Sugo ng Diyos na si Kapatid na Felix Manalo, hanggang sa namayapang Tagapamahalang Pangkalahatan, kapatid na Erano Manalo? Ito rin ang kanilang itinuro at walang sawang binigyang diin sa mga kaanib ng Iglesia nang sila ay nabubuhay pa. Sa anong layunin? Sinabi rin ni Apostol Pedro na: “Kaya gagawin ko ang lahat para makatiyak akong maalala n’yo parin ang mga itinuro ko kahit wala na ako rito.”

Ang isa sa mga dakilang katotohanan na lagging ipinaalala sa atin noon ng Sugo at ng Kapatid na Erano Manalo ay “ Mga kapatid, yamang kayo’y tinawag at hinirang ng Diyos, magpakatatag kayo sa kalagayang ito upang huwag kayong manlupaypay. Sa ganitong paraan, kayo’y maluwag na papapasukin sa walang hanggang kaharian ng ating Panginoon at Tagapagligtas na si Jesucristo” ( II Ped 1:10-11 MB).

Tunay nga hindi sila nagsawa sa pagtuturo at pagpapaalala ukol sa kadakilaan ng ating kahalalan at pagkatawag sa atin ng Diyos bilang Kaniyang mga lingkod sa mga huling araw na ito. Hinimok nila tayo na mamalagi sa biyayang ito, magpakatatag at magpakatibay anuman ang pagsubok, tiisin na ating masagupa upang hindi tayo matisod at maibuwal sa ating paglalakbay. Natitiyak nating tayo ang tunay na mga hinirang at pinili ng Diyos dahil ang ating saligan ay gaya ng ipinaliwanag ni Apostol Pedro: “ At kami ay mayroong lalong panatag na salita ng hula; na mabuti ang inyong ginagawa kung ito’y inyong sinusundan, na gaya ng isang ilawang lumiliwanag sa dakong madilim, hanggang sa pagbubukang liwayway, at ang tala sa umaga ay sumilang sa inyong mga puso” ( II Ped. 1:19).

Tunay ngang ang Iglesia ni Cristo na ating kinaaaniban ay may panatag na salita ng Hula- mga hula ng Diyos na pawang nagkaroon ng katuparan. Ang hula sa Isaias 43:5-6 ay nagpapahayag ng pagbangon ng mga anak ng Diyos sa Malayong Silangan o sa Pilipinas, na nagkaroon ng katuparan sa panahon ng Kapatid na Felix Y. Manalo. Binanggit din ng hula ang ukol sa pagtitipon ng mga anak ng Diyos sa Malayong Kanluran, na natupad naman sa panahon ng Kapatid na Erano Manalo nang kanilang pangunahan ang unang “Pagtitipon” ng mga kaanib sa Iglesia ni Cristo sa labas ng Pilipinas doon sa Ewa Beach, Honolulu, Hawaii, USA noong Hulyo 27, 1968.

Ang panatag na salita ng Hula na siyang saligan ng ating kahalalan ay siya ring katibayan na tayo ay maliligtas at makapapasok sa walang hanggang kaharian ng Diyos sa araw ng Paghuhukom na totoong malapit na. ito ang dahilan kaya walang humpay tayong tinuruan ng Kapatid na Erano Manalo nang sila ay nabubuhay pa. ang kanilang marubdob na hangarin ay ang madala ang bawat kaanib sa kasakdalan at kaligtasan. Sa pamamagitan ng mga leksyon sa pagsamba at mga palibot liham na kanilang inihanay, paulit ulit nila tayong pinaalalahanan na maging matibay at matatag tayo sa ating pagkatawag bilang mga kaanib sa Iglesia ni Cristo upang matamo natin ang pangakong kaligtasan.

Upang mapatunayan natin ang ating pagtatalaga sa ating pagkahirang, dapat nating sundin ang tagubilin ni Apostol Pablo na: “… Kailangan kayong manatiling tapat at matatag sa inyong pananampalataya at huwag bayaang mawala ang pag-asang dulot ng Mabuting Balita na inyong narinig….” (Col. 1:23, MB). Ang mga kaanib sa Iglasia ni Cristo na tunay na matatag at matibay sa kanilang kahalalan ay hindi natitinag sa kanilang pag asa sa kaligtasang ipinangako ng Diyos. Anumang pagsubok na dumating sa kanilang buhay- matinding hapis na dulot ng pagpanaw ng mahal sa buhay, kahirapan, pamalagiang sakit ng isang kaanib sa pamilya, o matinding pag uusig- hindi sila pumapayag na makilos sa pananampalataya at sa kanilang paninindigang sundin ang mga utos ng Diyos na kanilang tinanggap. Sa ganitong paraan ay hindi magiging walang kabuluhan ang pagsasakit ng mga nangasiwa sa kanila at maging  ng kasalukuyang namamahala.

Lubos nilang sinasampalatayanan ang pahayag ng ating PAnginoong Jesus na: “ Ang magtumibay ay daramtang gayon ng mga mapuputing damit; at hindi ko papawiin sa anomang paraan ang kanilang pangalan sa aklat ng buhay, at ipahahayag ko ang kaniyang pangalan sa harapan ng aking Ama at sa harapan ng kaniyang mga anghel” (Apoc 3:5). Isang matibay at di matitinag na pananalig sa puso at isip ng mga tapat na Iglesia ni Cristo ang siyang iniwan ng mga nagasiwa sa kanila- na isang dakilang kapalaran ang naghihintay sa kanila sa kahariang inihanda ng Panginoong Jesucristo. Doon, lubos silang nananalig na “ papahirin (ng Diyos) ang bawat luha sa kanilang mga mata, at hindi na magkakaroon ng kamatayan; hindi na rin magkakaroon pa ng pagdadalamhati, o ng pagtitiis man, o ng kirot man, sapagkat ang mga unang bagay ay lumipas na” (Apoc 21:4 Ang Bagong Ang Biblia).